Do azot i nazot

  Północna część bułgarskiego wybrzeża jest tak bogata w różnego rodzaju atrakcje, że co najmniej połowę wakacji można by spędzić tylko tam i wcale się nie znudzić. Jednym z takich miejsc jest Yailata. Nie dość, że nazwa jest fajna to i zawartość zapiera dech w piersiach. Czasem dosłownie, bo zdarzały się  tak silne porywy wiatru, że powiedzenie "czapki z głów" nabierało innego znaczenia. Do tego dzień był bardzo ciepły a słońce nie mając się gdzie schować, prażyło niemiłosiernie.   Ale, ale... widać, że jestem z Polski, bo zamiast opisywać miejsce, do którego przybyliśmy , rozpisuję się o warunkach atmosferycznych.  A miejsce jest warte odwiedzenia, bo Yailata to rezerwat archeologiczny po którym można chodzić i chodzić i chodzić. No chyba, że zrobi się za ciepło. Wtedy najlepiej znaleźć jakieś schronienie z czym może być już spory problem, bo praktycznie  cały teren znajduje się na otwartej przestrzeni.  Ale jak się dobrze rozejrzeć, to i cień się zn...

  Wjeżdżając do Bułgarii liczyliśmy się z tym, że trzeba przejść przez kontrolę graniczną. Ale nie takiej się  spodziewaliśmy. Podszedł pan, sprawdził dokumenty i poszedł. Nikomu nic nie mówiąc. I tak siedzieliśmy w tym aucie jak dwa ciołki. Czy to już? Zastanawialiśmy się nie mając kogo zapytać, bo jak okiem sięgnąć nie było żywego ducha. No może poza kierowcami tirów, którzy stali karnie tuż przy drodze. Postanowiliśmy się ruszyć, bo co tak będziemy sami stać. Jakby co, to nas zatrzymają, nie? Ale nie zatrzymali. I tym to sposobem znaleźliśmy się w kraju, który był celem naszego wyjazdu. Jechaliśmy drogami, które przypominały  nasze wojewódzkie. I kiedy coraz rzadziej pojawiały się zabudowania, zaczęliśmy się rozglądać za jakimś miejscem na nocleg. Co rusz od głównej drogi odchodziły ścieżki prowadzące ku morzu. Przecinały one olbrzymie trawiaste pola na których gdzieś na horyzoncie majaczyły wiatraki. Zdecydowaliśmy się wjechać w jedną z takich bocznych dróg i tym same...

  Jadąc w stronę Bułgarii (wtedy palcem po mapie jedynie) znalazłam miejsce, które wydało mi się interesujące. To niewielka wieś Costinesti, która jest położona na rumuńskim wybrzeżu Morza Czarnego. Mieliśmy prawie po drodze, więc postanowiliśmy się tam zatrzymać na kawę. W sumie miejscowość, jak wiele innych, ale tym, co odróżnia ją od pozostałych jest  atrakcja, której próżno szukać w innych nadmorskich kurortach. I nie mam tu na myśli plaż dla naturystów, których w pobliżu jest kilka a które to przyciągają ciekawskich w swoje pobliże. Tym, co nas skusiło do odwiedzenia tego miejsca jest wrak statku.  To tutaj, płynąc do Konstancy w 1968 r. osiadła na mieliźnie  Evangelia. Jedni mówią, że przyczyną tego stanu rzeczy była gęsta mgła, która w znacznym stopniu ograniczyła widoczność. Inni wspominają o celowym wprowadzeniu frachtowca na płytkie wody, celem wyłudzenia ubezpieczenia. A miał to być gruby hajs. Jak było naprawdę? Nie wiem, choć się domyślam. ;) Evangelia p...

 Kiedy po tygodniu naszej rumuńskiej podróży dojechaliśmy na wybrzeże, naszej radości nie było końca. Nie dość, że znaleźliśmy fajne miejsce, to i plaża była prawie pusta.  Wymyśliłam sobie, że rozbijemy się na piasku, bo miałam w głowie taką romantyczną wizję budzenia się o świcie z widokiem na morze. Wizja może i fajna, ale z tym romantyzmem nieco mnie poniosło. Rozbiliśmy namiot na plaży, tuż przy krzakach,  Żeby  utrzymał w pionie i przypadkiem nas nie zwiało, Maniek obłożył go kamieniami. No! I już można było mieszkać. Tradycyjnie zyskaliśmy "ochroniarza" w postaci miejscowego psa, który obszczekiwał wszystkich, którzy pojawili się w polu jego widzenia. A wzrok miał skubaniec doskonały...  Po kąpieli w morzu i fali szczęścia, która nas zalała zasiedliśmy do kolacji przy zachodzie słońca. Cudny był to widok. Zmieniające się kolory malowały barwne spektakle na niebie a  nad nami latały ptaki. Te w w miarę zbliżania się do ziemi nabierały coraz większych ...